schematy

Zawsze zaczyna się w poniedziałek. Wpadam wówczas w pętlę tych samych schematów, które powoli wysysają ze mnie cały sens życia. Na samą myśl o jutrze dostaję mdłości, bo dokładnie wiem co się wydarzy w pracy i co zrobię po powrocie do domu, jak przepuszczę przez palce swój wolny czas i o której wstawię obiad. I niby wcale nie musi tak być a jednak będzie. Wstanę rano zrezygnowana i taka sama położę się spać. Bo cokolwiek się wydarzy lub nie, nie zdoła mnie wyciągnąć z tego trwającego całe życie letargu. Mogę udawać lub zaprzeczać ale nie zmieni to faktu że już od dawna nie żyję...

Co robię źle i co jestem jeszcze w stanie zrobić dla siebie???
Obieram się jak pomarańcze i zakładam pancerz z niewiary. Innym razem maluję usta miłością a we włosy wplatam gorzkie łzy. Mogę krzyczeć, mogę szeptać, mogę nienawidzić lub mówić że kocham ,mogę nie wierzyć lub błagać na kolanach o przebaczenie, mogę śmiać się lub udawać że nie widzę, ale niczego nie zmienię. Nie kiwnę palcem bo nie mam już sił. Zostanę więc tu gdzie jestem  puki nie zdecyduję wstrzymać oddechu.