katharsis

Urodziłam się martwa w zimną jesienną noc. I choć liczyłam już kilka wiosen dopiero wtedy przyszłam na świat. Kompletnie martwa...Moje serce przestało bić z chwilą gdy otworzyłam oczy i wydałam pierwszy niemy krzyk cierpienia.
To nie świat byt zły i zepsuta, to ja byłam pusta w środku, obdarta ze wszystkich uczuć i zostawiona sama sobie. Mały człowiek, bezdomny choć z dachem nad głową, samotny choć wśród tak wielu twarzy, opuszczony choć trzymany za rękę, martwy a jednak oddychający.

* * *

W wieku 9 lat zostałam matką dorosłego człowieka. Ten plan od początku nie miał prawa wypalić , ale to nie ja wybrałam sobie tę tragiczną rolę do odegrania. Jedyne czego chciałam to uchronić najdroższą mi osobę na świecie przed bezbrzeżnym smutkiem ,żalem i beznadzieją. Obiecałam sobie że będę silna i nigdy nie stanę się czyimś problemem. Bo kto ,jak nie dzieci powinny pomagać swoim rodzicom? Zawsze być dobre i grzeczne by nie sprawiać problemów. Dzieci są dla rodziców a nie rodzicie dla dzieci. Taki właśnie   komunikat odbierałam w domu, w szkole i w kościele.
Moje życie nie było wówczas wiele warte ,więc bez trudu przełożyłam cudze dobro ponad swoje. I właśnie w ten sposób z roku na rok pogrążałam się coraz bardziej aż stałam się niewolnikiem własnego lęku i żalu.

                    * * *                     

Leżałam na łóżku a świadomość przychodziła i odchodziła. Rytmicznie, niczym fale zostawiając kolejne ślady swojego jestestwa. Prawda i fałsz zmywały się w jedno. Już tak dawno odłączyłam się od siebie że nie wiem którędy droga. Jak zawrócić? Dokąd iść?

               * * *                 

Stoję naga pośród tłumu ,bez emocji na twarzy, z jednym uczuciem ukrytym na dnie serca. Nagie ciało odkrywa jedynie pancerz z przeszłości , lecz on mnie już nie chroni jak wtedy gdy byłam tym bezbronnym małym dzieckiem. Wyrosłam już z niego a nadal go noszę mimo że mnie uwiera. Lecz kim będę bez niego? Krwawiącym ciałem pośród pustej drogi?
Może by mi było lżej zdjąć ten ciężar z siebie ale co mnie wtedy ochroni?

                      * * *                        

Biorę tą małą dziewczynkę na ręce. Jest taka delikatna, krucha i przestraszona. Choć nie okazuje swoich emocji ja dobrze je znam. Czuję je pod własną skórą. 

 Dotykam jej zmęczonej twarzyczki, głaszcze po główce i całuje w czoło a ona cicho szepcze '' będę dobra, obiecuję , tylko mnie pokochaj'' Wzruszona obejmuje są mocniej i mówię '' nieważne co zrobisz, nie ważne co powiesz kocham Cię, bez względu na wszystko i chcę Cie chronić bo jesteś najważniejsza na świecie!"

           * * *         

Wybaczam sobie! Wylewam cały żal i strach skrywany przez tyle lat. Czuję go jak spływa po mojej twarzy. Już nigdy nie chcę się brać w garść, zamiatać brudy pod dywan i udawać że jest dobrze! Otwieram się na swój wewnętrzny głos, tak długo duszony i chowany w zamknięciu. Jestem dla siebie najważniejszą osobą na świecie i chcę o siebie dbać! Już nie muszę być niczyją podporą, niczyją tarczą! Jestem dorosła i wiem co dla mnie jest najlepsze! Zrywam więc z siebie ten pancerz i zaczynam od nowa. Oczyszczę rany które mi zadawał przez tyle lat, odpocznę i wrócę do siebie!